Żołnierz, inżynier i filozof w jednej osobie. Majdański o Drewnowskim

W bydgoskim Wyższym Seminarium Duchownym rozpocznie się jutro (12 kwietnia) ogólnopolska konferencja naukowa poświęcona postaci niezwykłej, jaką był Jan Franciszek Drewnowski.

Urodzony pod koniec XIX wieku w Moskwie, jednak w rodzinie polskiej, wykształcił się w Petersburgu, odbywając tam studia najpierw matematyczno fizyczne, a potem inżynieryjno-wojskowe. Służył w wojsku carskim, jednak po odzyskaniu niepodległości, gdy wybuchła wojna posko-bolszewicka, powołany został do polskiego wojska i był oficerem sztabu generalnego. W okresie międzywojennym zainteresował się filozofią i studiował ją u luminarzy słynnej na cały świat filozoficznej szkoły lwowsko-warszawskiej, takich jak Łukasiewicz, Leśniewski i Kotarbiński. Doktoryzował się u Kotarbińskiego. 

Pod wpływem słynnego również księdza i logika Jana Salamuchy przeżył nawrócenie na katolicyzm i odtąd pracuje nad syntezą logiki szkoły lwowsko-warszawskiej z tomizmem. Prace te kontynuuje z tak znanymi filozofami i logikami jak J. Bocheński, K. Michalski, cały czas współpracując z Łukasiewiczem i Salamuchą.

Zmobilizowany w sierpniu 1939,  był adiutantem dowódcy saperów w Dowództwie Obrony Warszawy. Po kapitulacji znalazł się w niewoli i w oflagu prowadził wykłady dotyczące zagadnień filozoficznych i filozoficzno-religijnych. Po wyzwoleniu obozu przez Amerykanów został przeniesiony do 2. Korpusu Polskiego do Rzymu. W 1946 udał się z wojskiem polskim do Anglii, a w czerwcu 1947 wrócił do kraju. 

Tragedią jednak było to, że znaczna część jego prac w rękopisach uległa w czasie wojny zniszczeniu. Po wojnie nie prowadził już wykładów z filozofii.

Biografem i redaktorem dzieł Drewnowskiego jest własnie dr Stanisław Majdański, który wygłosi publiczny wykład dziś, 11 kwietnia, o 19.00 w Wyższym Seminarium Duchownym w Bydgoszczy, a w czwartek i piątek weźmie udział we wspomnianej konferencji. 

W Wielkiej Powszechnej Encyklopedii Filozofii wydanej przez KUL Majdański tak pisał o Drewnowskim: "Potrafił połączyć respekt dla metafizyki jako dyscypliny autonomicznej
z uprawianiem filozofii z odniesieniem do nauk — ścisłą umysłowość ze skłonnością do mistyki (co ujawniają jego nieopublikowane, osobiste zapiski prowadzone od 1947). Postawa Drewnowskiego przypomina wielkich konwertytów z czasów po Soborze Watykańskim I, z antycypacją pewnych idei Soboru Watykańskiego II (Kościół jako narzędzie zbawienia; Maryja jako najdoskonalsze stworzenie). Dzieje swej formacji przedstawił w ankiecie "U progu nowoczesnej syntezy filozoficznej" (Znak 10 (1958), 1288–1303). Tworząc teologiczno-filozoficzną syntezę,  uniknął skrajności zarówno scjentyzmu, jak i fideizmu".