Nie tylko o husarii. Wieczór autorski Radosława Sikory

Husaria jest synonimem wielkich polskich zwyciestw - często odnoszonych nawet nad wrogiem mającym znaczną przewagę liczebną. 

Od wyjaśnienia w jaki sposób obliczano liczebność wojsk w różnych krajach, rozpoczął spotkanie Radosław Sikora. Najczęściej ustalenie faktycznego stanu walczących wojsk, nastręcza historykom największych trudności. 

Autor w rekonstrukcji stroju polskiego szlachcica z pierwszej połowy XVII w. opowiadał o największych polskich zwycięstwach, obieranej taktyce, a także rozwiewał różne mity, które narosły wokół tej legendarnej formacji zbrojnej. 

Husaria pierwszy raz pojawiła się w Polsce w 1498 r. i praktycznie do końca XVIII wieku stanowiła o polskiej sile. Z racji tego, że towarzysz husarski musiał wystawić cały poczet, składający się z wielu członków, w husarii służyli najzamożniejsi polscy szlachcice. 

Charakterystyczną cechą strojów polskiej husarii były skrzydła z piór. Troczono je do siodła lub do pleców husarza. Nacierający oddział kawalerii w trakcie ataku potrafił spłoszyć konie przeciwnika nieprzyzwyczajone do takiego widoku.

W trakcie spotkania autor przekonywał, że częstą przyczyną zwycięstw chorągwi husarskich nie było wcale ich męstwo wykazane na polu bitwy, ale wywoływana ich szarżą panika w szykach wroga. 

O tym wszystkim można przeczytać w książkach Radosława Sikory pt. „Husaria. Duma polskiego oręża”; „Fenomen husarii”; „Z dziejów husarii”  czy też najnowszej pt. „Nie tylko husaria”.

Polska husaria zasłynęł w bitwach pod Orszą (1514), Obertynem (1531), Lubiszewem (1577), Mohylewem (1581) Byczyną (1588), Kokenhausen (1601), Kircholmem (1605), Kłuszynem (1610), Chocimiem (1621), Trzcianą (1629), Martynowem (1624), Ochmatowem (1644), Beresteczkiem (1651), Połonką (1660), Chocimiem (1673), Lwowem (1675), Wiedniem (1683), Hodowem (1694).