„Ćwiczenia z wyobraźni” w Galerii Autorskiej [ZAPROSZENIE]

Małgorzata Grajewska – nauczycielka polonistka pisząca wiersze. Debiutowała w 2013 r. zbiorem trenów pt. „blisko bliżej za daleko”.  Jest autorką książek poetyckich pt. „Podpalam żyrafę” – (2017) i „Obecność, prawie czułość” (2021). Od 2018 roku współpracuje z Galerią Autorską Jana Kaji i Jacka Solińskiego. Stypendystka Prezydenta Miasta Bydgoszczy w 2016 i w 2021.  Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział Bydgoszcz.

Dlaczego poezja, czyli cztery strony świata

dar
Twórczość poetycką traktuję jako niewątpliwą łaskę i z tego powodu, pisanie wierszy łączę z przeżyciem, przypominającym stan umysłu skoczka, który balansuje na linie rozwieszonej miedzy rzeczywistością a światem metafizycznym, miedzy świadomością a ulotnością. Jest dlatego poezja, sztuką odzwierciedlającą to, co duchowe i nieuchwytne. Zdarza się, że podczas tworzenia odczuwam coś w rodzaju uniesienia, doświadczam czegoś, co jest większe niż ja sama. 

oczyszczenie
Pisanie wierszy to szukanie nieoczywistych środków językowych dla nazwania przeżyć i doświadczeń powszechnych, bo towarzyszących człowiekowi od zarania ludzkości, takich jak np.: miłość, cierpienie i śmierć. Zgadzam się z tezą, że poezja, czy w fazie jej powstawania, czy odbioru, daje możliwość przeżycia katharsis. Dzięki niej znajdują ujście trudne emocje i napięcia.

frajda
Podczas aktu twórczego szczególnie satysfakcjonujące jest dla mnie wydobywanie skojarzeń, które w sposób oryginalny, czasem zaskakujący opisują i tłumaczą świat. Bliski jest mi surrealizm, który otwiera, także przed odbiorcą, nieograniczone możliwości wyobrażeniowe. Oczywistość przeistaczam w nieoczywistość. To inspirująca i fascynująca zabawa. 

kreacja z siebie 
Inicjacja poetycka to wchodzenie w relację z samym sobą, podejmowanie wewnętrznego dialogu, to pole walki indywidualnej, lecz przede wszystkim to kontemplacja własna. Moje wiersze to poezja konfesyjna, w której znajdują wyraz osobiste przeżycia, doznania i refleksje. Liryczny świat tworzę mieszając zwierzenia autentyczne z wykreowanymi, jednocześnie zacierając granicę między „ja” autora a „ja” lirycznym, o czym szanowny odbiorca poezji winien zawsze pamiętać.

Małgorzata Grajewska

Anna Drejas,  ur. 1967 w Bydgoszczy. W 1993 ukończyła studia na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, specjalizacja – malarstwo, dyplom u prof. Janusza Kaczmarskiego. Należy do ZPAP. Zajmuje się edukacją młodzieży, uczy rysunku i malarstwa w  Państwowy Zespół Szkół Plastycznych im. L. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. Miała 21 wystaw indywidualnych, w tym sześć wystawy w Galerii Autorskiej (w latach: 1998, 1999, 2000, 2003, 2005, 2010). Brała udział w 47 wystawach zbiorowych w Bydgoszczy i wystawach ogólnopolskich.

*     *     *
(…) Kobieta o mało zindywidualizowanych rysach twarzy i syntetycznie potraktowanej sylwetce, jest równocześnie najbardziej plastycznym motywem wyobrażenia. W pewnym sensie, jej powściągliwy opis znajduje odzwierciedlenie w wyważonym zastosowaniu środków malarskich. Artystka nie popisuje się warsztatem malarskim i niczym nas nie kokietuje. Ale widzimy, że ewidentnie dba o elegancję formy i poddaje ją treści przedstawienia. 
    Anna Drejas chce ukazać kobiecą postać w ruchu. Utrwalić na obrazie ciekawy – można powiedzieć – konceptualny układ ciała. Jego organiczną zależność i oddziaływanie, ale bez znanej nam, akademickiej plastyczności i precyzji.  Artystka docenia również wartość zaobserwowanego gestu, który jest naturalny, czuły – wtedy, gdy podnosi kota, a nawet przejmujący – w momencie, gdy zasłania twarz. Ten gest, w jednej chwili, wprowadza do przedstawienia emocje.

Hanna Strychalska

*     *     *
Psychodeliczność przenikającego przez postacie tła wzmaga wrażenie innej rzeczywistości. Rzeczywistości, w której emocjonalny wymiar pozwala wyobraźni uwolnić się od siły grawitacji. Poddając się takiemu działaniu, może okazać się, że granice między tym, co abstrakcyjne a tym, co figuratywne, są płynne. (…)
(…) Najczęściej przedstawiany melancholijny wizerunek młodej dziewczyny, której zarysowana kobiecość sugeruje emocjonalne napięcie, jest jednocześnie motywem strzeżonej samotności. Wszyscy „mieszkańcy” wnętrza malarskich poszukiwań Anny zdają się podzielać owe upodobanie do samotności, w której malarka wydaje się czuć najbardziej sobą.

Jacek Soliński

Początek spotkania w czwartek (24 marca) o godz. 18.00. Teksty czytać będzie Alicja Mozga.