Prezydent Tartak [SERIAL PRZEDWYBORCZY]

Życie dopisuje kolejne odcinki przedwyborczego serialu przed zbliżającą się coraz większymi krokami prezydencką elekcją w Miasteczku Bydgoszczu.

Streszczenie poprzednich odcinków.

Do Bydgoszczu przyjeżdża przewodniczący jedynej słusznej partii obywatelskiej Grzegorz Schetyna. Wyraźnie rozluźniony, oznajmia, że ma świetną rękę do wyborów samorządowych i jego dotyk sprawia, że kandydaci zwyciężają w cuglach. Namaszcza prezydenta Rafał Bruskiego stwierdzeniem w stylu: „ma na koncie wiele dokonań dla mieszkańców Bydgoszczu”. I na uzasadnienie przywołuje przykład: „W puchar Polski dla piłkarzy Zawiszy Bydgoszcz też mało kto wierzył”.

Dziennikarze przebąkują coś o „pocałunku śmierci”, bo przecież PO w sondażach wypada miernie, a kandydat Bruski przedstawiany jest w Miasteczku Bydgoszczu jako pewniak do podjęcia kolejnej kadencji.

Sam namaszczony w publicznym radiu wyznaje, że namaszczenia „nie nazwałby wcale namaszczeniem”, bo i tak sam ma ochotę kontynuować misję. Nad wizją przyszłości Miasteczku jeszcze myśli, bo ma na głowie ogrom pracy i urządza właśnie w Bydgoszczu wielki wyborczy plac budowy. A tak w ogóle to jest słabo wynagradzany za swoją tytaniczną pracę i byle wójt, poseł, czy prezes spółki komunalnej zarabiają więcej od niego.

Dla wszystkich co narzekają ma przesłanie: „Mieszkam przy schronisku dla psów, i te psy szczekają, i nie żądam ulgi w płaceniu podatku od nieruchomości”.

Pilot serialu jak się patrzy, więc transport popcornu w drodze, a tu w jedynie słusznej gazecie „Wyborczej” Remigiusz Jaskot wywołuje do tablicy posła Prawa i Sprawiedliwości Tomasza Latosa, wskazując palcem ni mniej ni więcej: „tylko Latos może zagrozić Bruskiemu”. Powołuje się, i teraz naprawdę zaczyna się robić wesoło, na źródła w PiS, bo jak powszechnie wiadomo pisowcy są bardzo wylewni w kontaktach z prasą opozycyjną. Zwłaszcza tą, która najchętniej zapakowałaby cały pisowski lud do rakiety i wystrzeliła w kosmos.

Całkiem nieźle jak na początek. Ale jak się okazuje drugi odcinek to tylko „epizod”. W trzeciej odsłonie widz (słuchacz, czytacz, użytkownik – zwał, jak zwał) dostaje prawdziwy kop adrenaliny.

„Nie chcem, ale muszem” – ogłasza na portalu społecznościowym Krzysztof Pietrzak. Tak, tak. Ten od tartaku przy ul. Ujejskiego, który jest w sporze z miastem i blokuje rozbudowę Trasy Uniwersyteckiej. Swoją odezwę do ludu Bydgoszczu rozpoczyna górnolotnie: „w obliczu postępującej degradacji naszego miasta, niezrozumiałej postawy władz miasta, braku dialogu na linii: władza-obywatel, ale również z powodu tysiąca innych powodów, podjąłem decyzję o kandydowaniu na fotel Prezydenta.

Popcorn dotarł, można przyglądać się dalej.

„Chcę, a właściwie marzę o debatach z Panem Rafałem Bruskim (…), ale również z innymi kandydatami. Znacie już mnie. Część mnie nienawidzi, bo ośmieliłem się walczyć o swoją rodzinę, o swoje konstytucyjne prawa i nie boję się nazywać rzeczy po imieniu, ale nawet znaczna część z Was, przekona się, że my cały czas graliśmy czysto, a krucjata wytoczona przez Prezydenta Bruskiego przeciwko nam, oparta na manipulacjach, socjotechnice, półprawdach i totalnych kłamstwach w mediach usłużnych Panu Bruskiemu, była częścią układanki pod nazwą: ,,Jak zrobić z tartaku kozła ofiarnego i przyćmić nieudolność Prezydenta Bruskiego” – czytamy w deklaracji Pietrzaka.

Fakt, Pietrzak walczy bezkompromisowo i skutecznie. Ma do tego, jak podkreślał wiceprzewodniczący Rady Miasta Jan Szopiński, święte, jak krzyczą tzw. obrońcy demokracji, konstytucyjne prawo, bo każdy obywatel ma w Konstytucji RP zagwarantowane „prawo do godnego odszkodowania” i to właśnie w przypadku takiego urzędowego wywłaszczenia.

Kandydaturę Pietrzaka dostrzegł już serwis metropoliabydgoska.pl oraz expressbydgoski.pl. Dziennikarze nie omieszkali zauważyć, że za tą kandydaturą stoją inicjatorzy ubiegłorocznej, nieudanej próby zorganizowania referendum o odwołanie Bruskiego.

Czekamy zatem z zapartym tchem i zmrożoną colą (suszy po popcornie) na kolejny odcinek. Po cichu liczymy na niezawodnego w takich przypadkach felietonistę serwisu metropoliabydgoska.pl Marcina Kowalskiego, który pewnie, swoim wilczym zwyczajem, wyciągnie z przebogatego arsenału najcięższe epitety w stylu: „bezmózgie oszołomy, warchoły, opętani nienawiścią nieudacznicy, margines politycznej patologii”.

Wasz Satyr