Fenomen bydgoskiej Światłowni. Miejsce jasnego spotkania [OPINIA]

Pośród niewidzących, takich jak założyciel Światłowni Grzegorz Dudziński, można zobaczyć więcej. Ogarniać świat słowa i dźwięku, który w tym miejscu zawsze jest nieobojętny i poprzeplatany śmiechem i szczerą radością - to jest absolutnie bezcenne. Tu nie ma forsowania poglądów, dlatego spotkania nazywam jasnymi.

Samo miejsce jest proste i skromne. Scena, po której płynie wiatr z cichego wiatraka, nagłośnienie spokojne, tak żeby forma nie zacierała treści płynących z estetyki scenicznej i duża otwartość na różne style, to wszystko współgra.

Jest sporo miejsca dla publiczności, która nie tylko słucha, ale wielokrotnie bierze czynny udział w wykonywanych tam repertuarach. Bo tu się czuje, że jest się razem. Nie ma gwiazdorzenia, jest spotkanie człowieka z człowiekiem.

Pewnego dnia wchodziłam na koncert, który miałam zagrać z ogromną radością w tym miejscu i już w drzwiach zobaczyłam serdeczny uśmiech akustyka, którego wcześniej nie znałam. I już w drzwiach usłyszałam pierwsze pytanie wypowiedziane z serdecznością:

„Cześć. Czego ci potrzeba?”

Oczywiście to była troska o ustawienia dźwięku, a tam człowiek po prostu czuje się zaopiekowany. Odparłam żartobliwie:

„Powiedziałbym ci, ale masz tylko jedną kartkę, to się nie zmieści.”

No i tak właśnie rozmawia się w Światłowni. Żart goni żart, metafora metaforę.

Obok sali koncertowej jest pizzeria. Zawsze pysznie, prosto i z serca. Jak ta dziewczyna się wyrabia ze swoimi daniami, nie wiem, ale czujesz się znów jak u mamy. Pizza biegnie na stół i… wcale nie je się jej samemu, a jest wielka. Od razu padają pytania:

„Chcesz kawałek? A ty?”

Ważna jest też w tym miejscu Edyta. Troskliwa, dbająca o wszystkich i … jak tylko ma chwilkę oderwać się od czuwania nad przestrzenią, biegnie słuchać i zachwycać się tym, co płynie ze sceny.

Pani Ilona i Agnieszka, które stoją za barem, nie są typowymi pracownicami, ale sercem gościnności. Po prostu podchodzisz do baru, zamawiasz herbatę i już czujesz się jak u swoich, zaczyna się pogawędka i herbata smakuje dokładnie jak ta, którą parzy nam ktoś z rodziny.

Koncerty nie kończą się tylko bisami, publiczność przy pizzy często chwyta za instrumenty i dalej trwa ten niezwykły wspólny czas. Są też dni, w których nie ma koncertów, tylko ludzie spotykają się przy grach planszowych albo przy wspólnym muzykowaniu.

Nie mamy możliwości rozpalenia ogniska w mieście i  śpiewania sobie przy nim, ale ogień, który płonie od ludzi w Światłowni, jest i tak gorętszy. Są ludzie starsi, ale są i młodzi, a wszyscy uczuciowi, wrażliwi. Tu nie gada się o byle czym, ale też nie trzeba się silić na jakiś napompowany intelektualizm. Można być oczytanym, erudytą, albo wcale takim nie być. Tu po prostu się rozmawia i dobrze można się pośmiać, z tego, co proste, piękne i… właśnie: prawdziwe.

Jako muzykujący dziennikarz bywałam w wielu tego typu miejscach w Polsce. Mam porównanie i choć nie ma co tworzyć rankingów, wszak wszędzie spotyka się po prostu ludzi, a każdy człowiek czuje, to uważam, że Światłownia jest wyjątkowa. Bardzo skromna i w prostocie niezwykle piękna. Przyciągająca tych, którzy są autentyczni.

Nie bez powodu, gdy spojrzy się na listę koncertujących tam osób, jest ona zawsze zapełniona na pół roku do przodu! A tu nie zarabia się na koncertach. Ludzie pojawiający się w Światłowni to prawdziwe talenty. Wielokrotnie nieznane. My - bydgoszczanie - mamy tu skarby! I to co piątek. Nie gubmy tego!

Wielokrotnie pieniądz rządzi scenami. Kto? Gdzie? Za ile? Ale nie tu. W Światłowni się gra, bo się tego pragnie. A publiczność to czuje i artyści czują bicie serc słuchaczy. Jest relacja między artystą a słuchającymi, bliska, nie ma bierności, a ta przestrzeń nie znosi sztuczności. To właśnie jest fenomenalne. I jak się okazuje – możliwe bez pieniędzy. Świat komercji niech sobie biegnie, a naszą Światłownię – bo ona jest po prostu nasza – niech omija szerokim łukiem.

Grzogorzu - gratuluję Ci tego Twojego dziecka! I dziękuje za Światłownię.

Katarzyna Chrzan

O Światłowni czytaj także Dziennikarz widzący duszą