Obrazy słowem malowane

 – Dużo czasu zajęło mi zrozumienie, że w poezji nie idzie wyłącznie o możliwie wierne oddanie czy też wywołanie w odbiorcy określonych stanów emocjonalnych albo o oczarowanie samą językową biegłością. Poezja – wiem, że to może się niektórym nie spodobać - ma nade wszystko dawać światło i nadzieję, na przekór wszystkiemu –  mówi Jarosław Jakubowski.

Południe, nowy rok

Mroźny, jasny dzień, trzej mężczyźni pod „Żabką”

zmięci, niedopici trzej muszkieterowie,

pakują do plecaków zgrzewki piwa, namawiają się. Słońce

świeci mocno, z bliska, wydobywa każdy szczegół.

Przy garażach rzędem ustawiła się rodzina, dorośli

i dzieci, dorośli odpalają race, dzieci zadzierają głowy,

śmieją się, klaszczą, na jezdni rozbite szkło

i wypalone tekturowe łuski.

Patrzę na to wszystko zza szyby, spokojny,

trzeźwy, gotowy na przyjęcie nieznanego,

które zaraz wyłoni się w całej postaci,

w białym zimowym słońcu

1 stycznia 2016

Basen

Pływam w niebieskim basenie, w środku

upalnego dnia, pod niebem, po którym z wolna

przesuwają się białe, puszyste obłoki, podczas gdy

na dnie basenu migoczą fantazyjne refleksy.

Spokojna opowieść z początkiem, środkiem

i końcem, niedoceniana przez koneserów

dramatów, tragedii i wojen.

Dlaczego życie nie miałoby być i takie?

Zamykam oczy  i pozwalam wodzie

unosić mnie swobodnie, w niebieskim basenie,

w środku upalnego dnia, pod niebem,

które całe jest okiem.

 Jarosław Jakubowski urodził się w 1974 roku w Bydgoszczy. Poeta, prozaik, dramatopisarz, dziennikarz. Studiował budownictwo na Politechnice Gdańskiej i politologię na Uniwersytecie Gdańskim. Autor kilku tomów wierszy, między innymi: „Pseudo”, „Ojcostych”, „Święta woda”, „Światło w lesie”, prozy: „Slajdy”, „Cyryl, dlaczego to zrobiłeś?”, „Oczy pełne strachu”, „Rzeka zbrodni” oraz wyborów sztuk teatralnych „Generał i inne dramaty polityczne” oraz „Prawda i inne dramaty”. Czterokrotny laureat nagrody Strzała Łuczniczki za najlepszą bydgoską książkę roku – ostatnio za wybór wierszy „Światło w lesie”.

Jako dramatopisarz debiutował w 2007 roku w Laboratorium Dramatu w Warszawie czytaniem scenicznym sztuki „Dom matki”. Na polskich scenach odbyły się premiery szeregu jego sztuk, w tym: „Generała”, który zdobył Grand Prix festiwalu polskich sztuk współczesnych „Raport” w Gdyni w 2011 roku oraz „Wiecznego kwietnia”, za który zdobył Nagrodę Główną Konkursu Metafory Rzeczywistości 2012 w Poznaniu. W 2016 roku jego sztuka „Viva Violetta!” została wyróżniona w ogólnopolskim konkursie na sztukę teatralną inspirowaną życiem i twórczością Violetty Villas. Zdobywał nagrody w konkursie na sztukę dla dzieci i młodzieży Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu (za „Wielką podróż Malinowego Królika” i za „Opowieść o Dziewczynce-Wiewiórce”).

W prestiżowym rankingu miesięcznika „Teatr” jego dramat „Prawda” został wymieniony jako jedna z najlepszych nowych polskich sztuk roku 2017. W 2018 roku odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Współpracownik Dwumiesięcznika Literackiego „Topos”. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Mieszka w Koronowie.

 Wystawę obrazów Jana Kaji pt. „Procesja” można podziwiać w Galerii Autorskiej przy ul. Chocimskiej  5.