Spotkanie w Galerii Autorskiej. Wieczór z obrazem i poezją w Galerii Autorskiej [ZAPROSZENIE]

Sonia Zengel, w 1974  uzy­ska­ła dyplom na Politechnice Poznańskiej, w la­tach 1980-1984 stu­dio­wa­ła ma­lar­stwo u prof. Ka­zi­mie­rza Śramkiewicza z PWSSP w Gdań­sku. Zaj­mu­je się ma­lar­stwem, ry­sun­kiem, pu­bli­cy­sty­ką kul­tu­ral­ną i pra­cą pe­da­go­gicz­ną. Jest au­tor­ką 40 wystaw in­dy­wi­du­al­nych. Uczest­ni­czy­ła w kil­ku­dzie­się­ciu wystawach zbio­ro­wych w Pol­sce i za­gra­ni­cą. Odbyła wie­le podróży ar­ty­stycz­nych m.in. w 2002 pod­róż ar­ty­stycz­no-du­cho­wą Kair-Syria-Je­ro­zo­li­ma. Jest człon­kiem Sto­wa­rzy­sze­nia Pa­ste­li­stów Polskich. W 2002 została nagrodzona Me­da­lem Pre­zy­den­ta Miasta za szcze­gól­ne za­słu­gi dla Byd­gosz­czy, a w 2013 Medalem za Twórczy Wkład w Kulturę Chrześcijańską.

Martwe natury Zengel tworzą odrębną i zamkniętą rzeczywistość. Skomponowane są z prostych przedmiotów, różniących się między sobą, a czasami zawieszonych w przestrzeni. Obrazy zwracają naszą uwagę kolorystyką oraz dążeniem do harmonii form i barw. Ich świat, nasycony skupieniem i ciszą, skonstruowany jest według własnych zasad. Oparty na zestawieniach pionów i poziomów, płaszczyzn i elementów plastycznych, jednorodnych i wzorzystych, jak również kontrastów światła i cienia, połączonych walorowymi przejściami. W tych kompozycjach artystki, ukryta została pozorna zwyczajność mistrzów malarskiej kameralistyki, rodem z Holandii. Także, ujmująca nasz wzrok swoją formalną urodą, atmosfera wnętrz i martwych natur Pierre'a Bonnarda.

Hanna Strychalska

Kolor uderza, oszałamia i zachwyca głębokim tonem barw i śmiałością zestawień. W obrazach Soni Zengel błękity sąsiadują z rubinowymi czerwieniami, a te z dźwięczną zielenią przechodzą niekiedy w ciepłe żółcienie i przełamaną biel. Malarstwo artystki jest tak w swoim niepohamowaniu śmiałe, jak tylko żywioł nim być może. (...) Zengel ryzykuje, a bez ryzyka nie ma dobrej sztuki. (...)

Jerzy Madeyski

(...) najbardziej cenię w malarstwie Soni Zengel motywy związane z pejzażem i martwą naturą. Tu żywiołowe predyspozycje artystki znajdują jakby najwłaściwsze ujście. Kompozycje zatrzymane gdzieś na granicy abstrakcyjnego układu form (...) wydają się mieć najwięcej siły, swobody i polotu. Dodatkową ich zaletą jest także, obecna we wszystkich podejmowanych przez Sonię Zengel tematach, wielowarstwowa mięsistość materii malarskiej kształtowana impulsywnymi, szerokimi pociągnięciami pędzla. (...)

Stanisław Tabisz

(...) Malarskie fascynacje Soni Zengel, związane szczególnie mocno z przeżywaniem koloru, wskazują na jej specyficzną wrażliwość. Z jednej strony pojawia się potrzeba łagodności, a z drugiej wyrasta nieposkromiona emocjonalność. (...) Egzystencjalno-religijny nurt w twórczości Soni Zengel mieści w sobie przesłanie o całokształcie malarskich dokonań. Światło jako widzialny znak, symbol wiecznie odradzającego się życia i nadziei jest w tych kompozycjach drogą ku metafizycznej aurze niewidzialnego świata.

Jacek Soliński

Małgorzata Grajewska (ur.1966 w Bydgoszczy) – nauczycielka polonistka i poetka. Debiutowała w 2013 r. zbiorem trenów pt. „blisko bliżej za daleko”.  W 2017 r. wydała książkę poetycką pt. „Podpalam żyrafę”, a cztery lata później kolejną pt. „Obecność, prawie czułość”.  Od 2018 roku współpracuje z Galerią Autorską Jana Kaji i Jacka Solińskiego. Stypendystka Prezydenta Miasta Bydgoszczy w 2016 i 2021.  Należy do SPP oddział Bydgoszcz.

 To prawdziwe łączenie lodu z żarem, namysłu z rozpaczą. Patronują tej poezji niewątpliwie – Sylwia Plath, Emily Dickinson, a także Halina Poświatowska. To mistrzynie kiełznania osobistych cierpień poprzez precyzyjny zapis poetycki. Grajewska niewątpliwie podąża ich tropem.

Potwierdza swoją poetycką klasę i dojrzałość tomikiem „Podpalam żyrafę”.

Poetka wprost zachwyca i zadziwia bogactwem inspiracji twórczych. Jest przy tym w zapisie swoich emocji i doznań niezwykle skrupulatna i precyzyjna. Nie znajdziemy w jej wierszach wersów zbędnych czy niepotrzebnych. Żadnych ornamentów. Czytelnik otrzymuje produkt gotowy i przemyślany.

Krzysztof Derdowski

Joanna Gładykowska-Rosińska (ur. 1986) –nauczycielka języka polskiego i dziennikarstwa, członkini Grupy Literackiej Et Cetera (aktualnie nieco mniej aktywnej). Autorka książek Halo, poezja (2006), Prosto z moich oczu (2017)  oraz współautorka antologii The Best Off, Wykop z miasta, Patologos, Nasze Niepodległości i innych. Swego czasu publikowała w kilku czasopismach literackich i artystycznych, m.in. Akant, Cogito, Helikopter, Filo-sofija,Poezja dzisiaj i na łamach internetowego cyklu Galerii Autorskiej „Poezja w ukryciu”. Urodzona w Bydgoszczy i na stałe z nią związana.

Cichym bohaterem uderzających dojrzałością wierszy Joanny Gładykowskiej jest czas – jego nieuchronny i bezwzględny upływ. Mimo młodego wieku poetki emanuje jednakowoż z tych tekstów swoista spolegliwość, mądra zgoda na taki stan rzeczy. Poprzez wpisaną w nie kobiecość, z całą właściwą jej delikatnością i emocjonalnością, autorka konstruuje zmyślnie i rozpoznawalnie przestrzeń dla pełnej uważności refleksji o życiu, miłości i śmierci, o dookolnym świecie, który bynajmniej nie jest w tym oglądzie rzeczywistością opresyjną.

Myślę, że warto kibicować Joannie Gładykowskiej i bacznie przyglądać się jej twórczej drodze, by niczego nie przegapić i nie dopuścić do tego, aby ten interesujący głos przepadł niesprawiedliwie w odmętach poetyckiej tandety.

Maciej Krzyżan

Alina Rzepecka ur. 15.01.1960 w Lipnicy. Ukończyła matematykę na WSP Bydgoszcz oraz studia podyplomowe matematyka z informatyką.  Należy do SPP, RSTK Bydgoszcz, Grupa Literacka Dysonans Wrocław, Gdański Klub Poetów. Laureatka wielu konkursów poetyckich,  m.in.: Złoty Konik Morski w Świnoujściu 2009 i 2011. Otrzymała nagrody i wyróżnienia: II miejsce w Ogólnopolskim Konkursie „O Laur Opina” w Opinogórze 2011, II miejsce w Konkursie Poezji Ekologicznej w Barcinie 2018, I miejsce w konkursie jednego wiersza „O dym Białej Lokomotywy” 2018 w Kotli, I miejsce w Konkursie Literackim „Jak mnie kochasz” Głogów 2021. Autorka trzech książek poetyckich: Bezsenność (Wrocław 2004), Oswajanie snów ( Bydgoszcz 2014) i Punkty styczności ( Bydgoszcz 2018). Autorka wielu tekstów piosenek. Współautorka almanachów, wieloletnia opiekunka utalentowanej literacko młodzieży. Odznaczona Medalem Jakuba Wojciechowskiego za działalność na rzecz kultury.

Jednym z wyróżników poezji Rzepeckiej jest esencjonalny język.  Mamy tu do czynienia ze znaczną kondensacją słów i znaczeń. Poetka jest niezwykle precyzyjna – widać, że matematyczne wykształcenie odcisnęło na jej poezji znak, ale „królowa nauk” to nie jest jedyny żywioł poetki. Rzepecka chętnie pisze o przeszłości. Pretekstem do tego będzie przywołanie historii rodzinnej. W Punktach styczności, ze skrupulatnością archiwisty – porządkuje stare fotografie i listy. Podmiot liryczny zabierze nas w podróż na Wołyń, który w czasie okupacji niemieckiej stał się miejscem dramatycznych wydarzeń. Rzepeckiej za pomocą prostych słów udaje się zbudować odpowiednie napięcie, przedstawić losy ludzi, których życie zawisło na włosku.

Rzepecka jawi się też jako bystra obserwatorka rzeczywistości. Codzienność jest ważnym tematem jej twórczości. Miesza się w nich bogactwo smaków i zapachów. Chciałoby się, żeby niektóre z tekstów były dłuższe, ale poetka jest nadzwyczaj konsekwentna i nie rozwija się za bardzo, tak jakby zawsze dokładnie wiedziała, kiedy musi przejść do puenty.  

Bartłomiej Siwiec

Krystyna Mazur – Animator kultury, zajmuje się popularyzacją poezji organizując: konkursy poetyckie, spotkania autorskie, warsztaty literackie oraz spektakle poetycko–muzyczne. W 1993 r. zainicjowała Ogólnopolski Konkurs Poetycki „Malowanie Słowem” im. M Czychowskiego. Debiutowała w pokonkursowym almanachu Poczty Poetyckiej Radia Koszalin (2002).Publikowała w czasopismach literackich: „Topos”, „Elewator", „Gazeta Kulturalna”, „Ślad”, „Latarnia morska” „LiryDram", „Akant" oraz w almanachach poetyckich. Wydała pięć książek poetyckich:  „Księżyc od kota silniejszy” (2008), „Detoks” (20011), „Poemat kresowy" (2015) „Przyciąganie nieziemskie"(2018) i „Wspólna przestrzeń"(2019) oraz opowiadania oniryczne "Nie zamawiałam budzenia" (2021). Zdobywała laury w wielu ogólnopolskich konkursach poetyckich.

Jest członkiem Poznańskiego Oddziału Związku Literatów Polskich. Za zasługi na rzecz popularyzacji poezji przyznał jej Honorową Odznakę  Związku Literatów Polskich (2021).

Krystyna Mazur, poetka, tym razem daje się poznać jako autorka krótkich form prozatorskich, inspirowanych snami. Sama to zresztą wyzna pod koniec książki. Niektóre z nich są zapisem wędrówki do czasów dzieciństwa i młodości. W snach pojawiają się rodzice, sąsiedzi, dawni działacze PZPR, zmarli pisarze. Ta proza nasycona jest poezją, a niektóre teksty są nawet zapisane wierszem: Autorka wykonała krok w stronę prozy, ale wciąż pozostanie głównie poetką, mając przy tym świadomość, że to właśnie poezja stanowi najtrwalszy wyraz naszego zmagania się ze światem.

Bartłomiej Siwiec

 Galeria Autorska Jana Kaji i Jacka Solińskiego