Dzieci wiersze piszą. Najmłodsi bydgoscy twórcy [POEZJA], cz. 1

Młodzi twórcy zaprezentowali swoje wiersze w Kujawsko-Pomorskim Centrum Kultury. „Dla dorosłych (…) było to naprawdę bardzo wzruszające przeżycie. Przypomniało wszystkim, jak wnikliwie dzieci potrafią patrzeć i widzieć” - pisze Katarzyna Chrzan.

Uczniowie prezentowali wiersze w czterech kategoriach: „Jesienne nastroje”, „Zimowa aura”, „Miłosne westchnienia”, „Wiosenne zachwyty”. Poza nagrodą jury, przyznawano także nagrody publiczności.

Wiersze z dwóch pierwszych kategorii publikujemy poniżej.

Kategoria „Jesienne nastroje”

„Jesień w sercu”

Nastała jesień…

Za oknem i mym sercu.

Zajęta, zapracowana, w wirze codzienności

Zapomniałam o najważniejszym- o miłości.

Wokół tyle ludzi, a jednak czuję się sama,

Jak ten liść, co ostatni został na drzewie…

To, co piękne było,

Dawno się skończyło.

Minęła piękna pogoda.

Trochę jest mi jej szkoda.

Chłodny deszcz zmywa moje plany.

Nadchodzą zmiany… Zmiany, zmiany, zmiany…

Zaczęły się szybko przymrozki poranne,

A w mojej głowie kłębią się te myśli bezustanne:

A kiedy to poukładam,

gdy już z sił opadam?

Jesienny wicher szumi.

Może coś podpowie? Może lęk mój stłumi?

Ile spadło na ziemię liści,

Tyle jest w ludziach nienawiści.

I gdzie szukać rozwiązania,

Jak nigdzie nie ma kochania?

Jeden tylko płomień nadziei mam na to;

Przecież kiedyś zawsze nastaje lato…

Amelia Szymańska, klasa III b gimnazjum, I miejsce i wiersz publiczności w kategorii Jesienne nastroje 

Nostalgia

Za oknem zwyczajny, szary świat,

z którego zabrano cały gwar.

Deszcz na dachówkach arie gra,

a moja dusza w tym rytmie drga.

Siedzę w kącie zadumana,

trochę smutna, trochę stara.

Radość i szczęście rozmywa

łza, która powoli spływa.

Ta namiastka samotności

pośród szarej codzienności,

to świeży oddech powietrza

z niespokojnego wnętrza.

Za dużo błąka się myśli,

Zbyt mało powraca wspomnień…

I ciągle gonię marzenia

Skryte i głodne spełnienia.

 Izabela Andrzejewska , klasa II b gimnazjum

III miejsce

Jesień doskonale ukazuje wrzesień

Jesień chowam głęboko w kieszeń

Jesień pełna westchnień

Jesień kałuż zatrzęsień

Jesień cud literackich odniesień

Jesień ogrom liściastych wzniesień

Jesień skromność pozytywnych uniesień

Jesień pora makabrycznych doniesień

Julia Kwiatkowska klasa III B

wyróżnienie

Jesienią, jesienią

liście się mienią.

A kiedy spadają,

dywany tkają.

Gdy wieje wichura,

misiek daje nura.

I będzie radosny,

gdy wyjdą pierwiosnki.

A kiedy jest ciemno

i kiedy deszcz pada,

najlepiej pomoże

gorąca czekolada.

Krzysztof Sporny, klasa 5b

I miejsce w kategorii klas 4-6

Jesień

Siedzę sobie przy mym oknie,

patrzę jak podwórko moknie.

Dzikie ptaki odleciały,

Wiatry chmury tu przywiały.

Myślę sobie- przyszła jesień!

Czas zbierania grzybów w lesie.

Grania w Scrabble i Makao

Przy szarlotce i kakao.

Emanuel Wolak, klasa 5b, II miejsce w kategorii klas 4-6

Jesienna zaduma

Kiedy liście z drzew spadają,

a ja siedzę na fotelu,

myślę sobie o tej Pani,

która wiatr we włosach trzyma.

Piękną suknię pokazuje

wszystkim wokół,

a kolorów na niej tyle,

Że aż łezka staje w oku.

I gdy siedzę na fotelu

i tak Panią tę wspominam

to za oknem już jest zima,

to za oknem jest już zima.

Anna Bruszkowska, klasa 4b, wyróżnienie w kategorii klas 4-6

Kategoria „Zimowa aura”

ŚWIĘTAMI SIĘ ŻYJE, A NIE SIĘ JE OBCHODZI

Przyszedł grudzień i już jestem uśmiechnięta…

Spytasz, co takiego mają w sobie te święta?

Ktoś powie, że patrzy na niebo…i nic – żadna gwiazdka nie spada.

Choinkę ubiera, bo mówią, że wypada.

Kolację wigilijną je jak każdą inną,

I jak mu powiedzieć, że tak się robić nie powinno?

Przecież tutaj nie o to chodzi!

Świętami się żyje, a nie się je obchodzi.

Tu nie chodzi o choinkę, karpia czy prezenty.

Chodzi o to, że czas ten jest święty.

Zawsze wybacza się każdemu,

I temu dobremu, i temu złemu.

Wszyscy się godzą, przy opłatku.

Zagubiony podnosi się po upadku.

Rodziny razem się spotykają,

Bliźniego miłością otaczają.

To właśnie o to chodzi!

Świętami się żyje, ani się je obchodzi.

I miejsce Amelia Szymańska, kl. III gim.

ZIMA

Chłód bijący z oczu twoich

Nie przerazi mnie

Bo w moich

Wszystko to co przerażające jest

Przetrwam to jak zimę

Co innego czynić mam

Wierzę, dobry pogląd masz

Wciąż surowy

Nieprzeniknioną twarz

(Julia Kwiatkowska, kl. III gim. ; wyróżnienie)

KRÓLOWA ZIMA

Kiedy już męczy nas jesienna słota,

Gdy mamy już dość deszczu i błota,

Z radością czekamy na chwilę,

By powitać Królową Zimę.

Przychodzi do nas w śnieżnej kąpieli,

Ubrana w kostium z czystej bieli.

Na głowie lśni srebrzysta korona,

Cała lodem i szronem zdobiona.

Otula Ziemię białą pierzyną,

Czyniąc ją baśniową krainą.

A gdy nam szyby wymaluje mróz,

To znak, że święta będą tuż, tuż…

Czekamy z utęsknieniem na ten magiczny czas,

Gdy już choinka zagości wśród nas,

Gdy przygotujemy wspólnie pachnącą wieczerze,

I w Wigilijny Wieczór złożymy sobie życzenia szczerze.

Niech biały opłatek i magicznych świateł moc,

Pozostaną z nami nie tylko w tę noc.

Niech Biała Królowa to sprawi,

Że w naszych sercach spokój, radość i miłość zostawi.

(Liwia Drzewowska, kl. VII, III miejsce)

MAGIA ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA

Przyszło Boże Narodzenie

a z nim radość i dzieci zniecierpliwienie,

bo legenda głosi przecież, że w te święta

przemawiają zwierzęta.

Każde dziecko jest szczęśliwe,

W tym dniu wszystko jest możliwe.

A za oknem zawierucha,

mróz w nos szczypie, watr śniegiem dmucha,

pod choinką dziś wymarzone prezenty,

nikt nie został pominięty.

Domy pięknie wyglądają,

tysiącem świateł migają.

Nadchodzi też środek nocy,

piszczy chomik. Psy szczekają, miauczą koty,

słychać głośne wróbli gruchanie.

Zwierzęta wyznają swe żale

i lepiej tego nie słuchać wcale.

Dzieci prezenty zabrały

i zmęczone bardzo wnet pozasypiały,

a każde z nich nadal wierzyć będzie,

że nie na magicznym lądzie,

a w polskich domach zwierzęta

mówią ludzkim głosem w święta.

Marta Wierzchosławska, kl. VIb, wyróżnienie

„DWUNASTA POTRAWA”

Pierwsza gwiazdka na wigilijnym niebie,

Świeci dla wszystkich ludzi, nie tylko dla Ciebie:

Dla małego chłopca, który niecierpliwie na prezenty czeka,

Dla rodziny, która z radością zaprasza samotnego człowieka,

Dla Babci, która z trudem ale i z radością układa potrawy na stole,

Dla mamy, taty, pracujących na co dzień z trudem i mozołem.

Pachnie choinka, stół pięknie nakryty,

W dwunastu potrawach sens głęboki skryty,

Młodsza kuzynka liczy je i Babcię pyta:

Babciu – dwanaście miało być – gdzie jedna ukryta?

Babcia przytula nas wszystkich czule,

Wujek ze wzruszenia poprawia koszulę,

A Babcia mały talerzy na stole wskazuje,

To tylko opłatek – kuzynka wtóruje,

Najważniejsze danie, najpiękniejszy w roku dar,

Opłatek z miłością dzielony – to świąteczny czar

Bo nieważne potrawy, nawet najsmaczniejsze,

Miłość rodzinna – to w Wigilii najcenniejsze.

Samuel Szmelcer, kl. VI, I miejsce;

Wiersz publiczności w kategorii Zimowa aura – Potyczki z wierszem

„ZIMOWE KLIMATY”

zaszronione okno

miękki koc

kubek ciepłej herbaty

zapach pierników

białą pierzyna przykrywająca choinki

kolędy w radiu

wełniane szaliki

grube skarpetki na stopach

szadź na gałęziach drzew

pochłaniająca lektura

świąteczny wystrój

zimowy sweter

patrzę

czuję

Alicja Grynienko, kl. II gim. II miejsce

„ZIMA”

Przyszła zima, śniegu nie ma,

Chciałbym iść na sanki,

A tu czarno na chodnikach

I topią się bałwanki.

Mrozu nie ma, śniegu nie ma,

Łyżwy też nam zardzewiały,

Tylko deszczyk pada z nieba,

Wszystkie dzieci dziś płakały.

Lecz na pewno już niedługo

Wszystko będzie tak jak trzeba

I ku wielkiej mej radości

Biały puch poleci z nieba.

Będzie biało, będzie biało,

Pierwsza gwiazdka nam zaświeci,

I zaśpiewa nam kolędy,

Ja i wszystkie polskie dzieci!

Oskar Derengowski, kl. V, II miejsce

„ZIMOWA PORA”

Zima już się rozpędziła.

Wszystko śniegiem zaprószyła,

A my wszyscy się bawimy

I klukami się śnieżymy.

Białe niebo, biała trawa,

Na uliczkach trwa zabawa.

Wszyscy krzyczą dookoła.

Bo zimowa przyszła pora.

Śnieg niestety już topnieje.

Nikt już tutaj się nie śmieje.

Bo już skończył się ten czas.

Teraz deszcz zaleje nas.

Bardzo dobrze się bawiłem.

Wszystko śniegiem oblepiłem.

Lecz już teraz żegnam Was

W ten zimowy piękny czas.

Dawid Łoś, kl.VI, wyróżnienie

„ZIMNY RAP”

Kiedy zaczyna

Z zimna drżeć dziewczyna,

Kiedy dookoła

Białą trawa, białą szkoła.

To znak ziomale,

Że czas wyciągnąć szale

Bo już zima nastała

I będzie nas szczypała

Pani dyrektoe

Ma czerwone uszy,

Bo zamiast czapki

Nosi kapelusze.

Srodze się trzęsie

Matematyczka,

Bo z gniazdka grzejnika

Wypadła jej wtyczka.

To znak ziomale,

Że czas wyciągnąć szale

Bo już zima nastała

I będzie nas szczypała

Pani od polskiego

Zamiast czytać coś mądrego,

Zamiast kawę wypić z rana

To lepi bałwana.

A nasz wuefista,

Jak hokeista

Śmiga po lodzie,

Ale w samochodzie.

To znak ziomale,

Że czas wyciągnąć szale

Bo już zima nastała

I będzie nas szczypała

Krzysztof Sporny, kl. V; III miejsce