Medal marszałka dla stuletniej mieszkanki Bydgoszczy

Jej ojciec był aktywnym członkiem ruchu oporu w czasie obu wojen, brał udział w powstaniu wielkopolskim, w wojnie polsko-bolszewickiej i bitwie pod Verdun, należał do Tajnej Organizacji Wojskowej Gryf Pomorski. Miała dwoje młodszego rodzeństwa - brata Witolda i siostrę Romanę. Maturę zdała w Gimnazjum Żeńskim w Chełmnie. Potem, wraz z rodziną, przeprowadziła się do Wejherowa (województwo pomorskie). W marcu 1941 roku pracowała w biurze przedsiębiorstwa samochodowego zajmującego się sprzedażą i naprawą samochodów marki Opel, zarządzanym przez Niemca Enricha Zippa. Pani Łucja wspomina dobre warunki tej pracy, a małżeństwo Niemców pod koniec wojny proponowało nawet wspólną ucieczkę z Polski, jednak nigdy nie przystała na tą propozycję bo nie chciała opuścić ojczyzny.

Pani Łucja, poza pracą z językiem niemieckim, uczęszczała także na kursy języka rosyjskiego. Gdy zbliżała się Armia Czerwona, znajomość rosyjskiego pomogła jej przetrwać. W Wejherowie przeżyła bombardowania. Po zakończeniu wojny rozpoczęła pracę w Starostwie Powiatowym w Wejherowie, gdzie przyjmując byłych więźniów z obozu koncentracyjnego zaraziła się tyfusem. Rozpoczęło to jej problemy zdrowotne. W 1949 roku przeprowadziła się do Bydgoszczy, gdzie pracowała w obecnym Urzędzie Wojewódzkim na różnych stanowiskach biurowych. W 1958 roku poślubiła Aleksandra Józefa Stańskiego. Byli małżeństwem przez 8 lat, później pani Łucja została wdową. Para doczekała jednego dziecka – córki Izabelli. Od 1968 roku pracowała na pół etatu w Bydgoskim Przedsiębiorstwie Inżynieryjno-Elektrycznym, a od 1975 roku w Urzędzie Wojewódzkim, aż do emerytury. Pani Łucja nadal mieszka w Bydgoszczy pod opieką córki.

źródło: Urząd Marszałkowski (Beata Krzemińska, rzecznik prasowa)