Filip Neri – wesoły święty 

Św. Filip urodził się we Florencji w 1515 roku. Kształcony w duchowości dominikańskiej był wielbicielem Girolamo Savonaroli (zwanego prorokiem z Ferrary). Osierocony przez matkę początkowo musiał podjąć naukę zawodu kupca. 

Szybko okazało się, że Filip bardziej niż handlem interesuje się życiem zakonnym. Mieszkając w pobliżu klasztoru Monte Casiono, w Filipie dokonała się przemiana duchowa. Młody Neri zrezygnował z kariery kupieckiej udając się do Rzymu. Tam poświęcił się ewengelii i ewangelizacji. 

W Wiecznym Mieście Filip rozpoczął studia filozoficzne (z czasem zyskał przydomek rzymskiego Sokratesa). W roku 1544 w przeddzień Święta Zesłania Ducha Świętego znalazł się w katakumbach św. Sebastiana w Rzymie, które były ulubionym miejscem jego modlitwy. Wpadł tam w ekstatyczny zachwyt, ujrzał ognistą kulę wnikającą do serca, która wyłamała dwa żebra i na zawsze pozostawiła ślad na jego ciele. To był moment przełomowy, o którym Filip niechętnie mówił. Wstydził się ognia Ducha Świętego i swego apostolskiego stygmatu. 

W tym czasie założył towarzystwo religijne pod nazwą „Bractwo Trójcy Świętej" do posługi wśród rzesz pielgrzymów i chorych. Widział bowiem, jak te wielkie grupy pątników potrzebowały pomocy duchowej, a często i materialnej. Był to rok 1548. Przez tę posługę zyskał sobie miano „Apostoła Rzymu”.

Kolejnym niezwykłym momentem w życiu Filipa był rok 1551, kiedy  przyjął święcenia kapłańskie. Miał już wtedy 36 lat Zamieszkał w konwikcie św. Hieronima della Carità w centrum Rzymu. Tu właśnie dojrzewało wielkie dzieło jego apostolskiego serca – Oratorium. 

Oratorium zrodziło się z troski Filipa o poziom wiedzy religijnej penitentów. Początkowo w ciasnej izbie swojego pokoju, potem w kaplicy, a później na placach miasta, Filip zaczął gromadzić kapłanów, zakonników, mieszczan, kupców i artystów. 

Wspólna modlitwa, spotkania, rozmowy, spowiedź, czytania, konferencje i dyskusje na aktualne tematy – to program stałych spotkań. Oratorium było otwarte dla wszystkich ludzi dobrej woli. Z czasem zebrała się wokół Filipa grupa uczniów tworząc wspólnotę duchową.

Filip rozpoczął nowy styl apostołowania i prowadzenia duszpasterstwa. Do Oratorium spieszyła cała elita duchowa Rzymu. Do grona przyjaciół Filipa należeli m.in.: św. Karol Boromeusz, św. Kamil de Lellis, św. Feliks z Cantalice, św. Jan Leonardi, św. Franciszek Salezy, św. Ignacy Loyola i wielu innych. Regułę dla swej wspólnoty Filip pisał do końca swego życia.

Pojawiali się przeciwnicy takich poczynań. Oskarżano go o sprzyjanie „nowinkom" niebezpiecznym dla wiary, że spowiada na niepoświęconej ziemi oraz, że pozwala świeckim mówić o Piśmie Świętym. Doszło do tego, że papież Paweł IV zakazał mu czasowo działalności duszpasterskiej.

Kolejni papieże obdarzyli go jednak ponownie zrozumieniem i odwołali zakazy. Doceniali go do tego stopnia, że kilkakrotnie przyznawali Filipowi kapelusz kardynalski, którego jednak nie przyjął, argumentując, że nie jest go godny. Po latach Filip Neri stał się doradcą i kierownikiem duchowym wielu dostojników Kościoła. Nawet kolejni papieże zasięgali u niego porad.

Był jednym z najbardziej wesołych świętych. Uważał, że tylko poprzez uśmiech można dotrzeć do drugiego człowieka. Mawiał, że „smutny święty to żaden święty”. 

Znane są przypadki licznych uzdrowień, których dokonał za swego życia. Zapiski i kroniki mówią także o darze bilokacji, lewitacji, a także o mocy wnikania w dusze penitentów.

Filip Neri zmarł wyczerpany pracą na rękach swych duchowych synów 26 maja 1595 r. w noc święta Bożego Ciała (stąd data jego wspomnienia).

Przekonanie o Jego świętości było tak powszechne, że beatyfikacja sługi Bożego św. Filipa Neri odbyła się już w 15 lat po jego śmierci. Dokonał jej 11 maja 1610 r. papież Paweł V, a dwanaście lat później papież Grzegorz XV dokonał jego kanonizacji (12 marca 1622 r.).

Źródło: filipini.poznan.pl